Ιδεολογικό Μανιφέστο

Αυτορρυθμιζόμενος Κοινοτισμός του Σύγχρονου Πατριωτισμού

Όπως σε κάθε μεταβατική περίοδο έτσι και στη σημερινή, σε όλους υπάρχει η αίσθηση ότι ένας καινούργιος κόσμος κυοφορείται, μία διαφορετική πραγματικότητα γεννιέται. Η παγκόσμια κατάσταση καταγράφεται σε συνεχή ρευστότητα και αυξανόμενη αταξία. Τα κοινωνικο-οικονομικά συστήματα κλυδωνίζονται, καθεστώτα έχουν ανατραπεί και τα πολιτικά εποικοδομήματα των χωρών αμφισβητούνται. Νέοι υπερεθνικοί θεσμοί εμφανίστηκαν δίνοντας στις έννοιες της «ανεξαρτησίας» και της «εξάρτησης» πρωτόγνωρα περιεχόμενα και όρια. Τα κείμενα των «ιερών» γραφών απορρίπτονται και οι κλασικές αναλύσεις αναθεωρούνται. Οι παλιές αντιπαραθέσεις είτε επανακαθορίζονται είτε αμβλύνονται είτε χάνουν το νόημά τους. Καινούργιες αντιθέσεις και συγκρούσεις έρχονται στο φως. Οι νέες τεχνολογίες φέρνουν επανάσταση παντού, αλλάζουν τη βάση της παραγωγικής ζωής ανατρέποντας τα παλιά δεδομένα και τις παλιές ισορροπίες. Μέσα σε πρωτόγνωρες συνθήκες απαιτούνται σκέψεις, ιδέες, πρότυπα και αξίες που να έχουν αντιστοιχία με τη νέα πραγματικότητα. Δεν μπορεί κανείς να αποφύγει την αναμέτρησή του με το μέλλον είτε αυτό αφορά μια χώρα και μια κοινωνία είτε μια παράταξη, ένα κίνημα ή ένα κόμμα.

Σήμερα όλα τα έθνη και όλοι οι λαοί αφυπνίζονται και κινητοποιούνται. Πασχίζουν να βρουν τη δική τους πυξίδα για μια νέα γραμμή πλεύσης, μέσα σε ένα κόσμο με πληθώρα δεδομένων και ενδείξεων που πολλές φορές συνιστούν και πάρα πολλές φορές εγκυμονούν πολύμορφες κρίσεις. Κρίσεις που αφορούν την οικονομία, τις οικονομικές σχέσεις, τον εθνικό προστατευτισμό των χωρών. Κρίσεις που αφορούν τα πρότυπα της ανάπτυξης, τόσο της παραγωγής όσο και της κατανάλωσης. Κρίσεις που αφορούν το περιβάλλον, την οικολογική ισορροπία, τις μορφές της ενέργειας και την ποιότητα ζωής, τα ίδια τα φυσικά θεμέλια της ζωής των ανθρώπων. Κρίσεις που αφορούν τις κοινωνικές σχέσεις, τον πολιτισμό, τους θεσμούς, μαζί με την ίδια τη ζωή, τις αξίες, τις ιδέες, την ηθική και τις σχέσεις των ανθρώπων. Κρίσεις που αφορούν το περιεχόμενο της πολιτικής, μαζί με τη φυσιογνωμία, τη λειτουργία και την αποτελεσματικότητα των κομμάτων. Κρίσεις που αφορούν το χαρακτήρα και τον προσανατολισμό των συνδικάτων και των διαταξικών κινημάτων κριτικής, τις συλλογικές μορφές των πολιτικών και κοινωνικών αγώνων και την αυτόνομη στάση των πολιτών. Οι κρίσεις αυτές δημιούργησαν έναν ακήρυκτο «πόλεμο» που κατά κάποιο τρόπο, ξεπερνά τα σύνορα των εθνών και φέρνει αναπόφευκτες συγκρούσεις που θα συμπαρασύρουν τους πάντες και τα πάντα. Θα συμπαρασύρουν όλο το οικονομικό, κοινωνικό και ανθρώπινο γίγνεσθαι, από την παραγωγή, τη διανομή και την κατανάλωση αγαθών και υπηρεσιών, μέχρι την απασχόληση, την εκπαίδευση, την πληροφόρηση, τον ελεύθερο χρόνο, τη μόρφωση και την πολιτιστική δημιουργία. Οι νέοι ορίζοντες σηματοδοτούνται ενδεικτικά με την πληροφορική, τη ρομποτική, τη βιοτεχνολογία, τη βιολογία και τις νέες γενιές υπολογιστών, τις ραγδαίες εξελίξεις στις επικοινωνίες. Σηματοδοτούνται ευρύτερα από τις υπερεθνικές συγχωνεύσεις γιγαντιαίων οικονομικών επιχειρήσεων και με την παγκόσμια επικράτηση της οικονομίας της αγοράς. Συμπερασματικά λοιπόν η εποχή μας περικλείει το σπέρμα μεγάλων συγκρούσεων με απρόβλεπτη έκβαση.

Στην Ελλάδα έχουμε επιπρόσθετα διατυπώσεις και ερωτήματα, προβλέψεις και προφητείες για το τέλος των ιδεολογιών και κατ’ επέκταση των ιδεολογικών χώρων. Η πραγματικότητα όμως καταγράφει την απαξία κι όχι το τέλος τους. Στο Κίνημα Λιοντάρια – Συνέργεια για την Ελλάδα παρά την γενικευμένη αυτή απαξία προχωρήσαμε στη δημιουργία δικού μας ιδεολογικού χώρου. Επεξεργαστήκαμε και υιοθετήσαμε τον Αυτορρυθμιζόμενο Κοινοτισμό του Σύγχρονου Πατριωτισμού, τοποθετώντας τον στην κυρίως σελίδα του πολιτικού αύριο. Το βασικό δόγμα του καινούργιου αυτού ιδεολογικού χώρου το οποίο τον διαφοροποιεί και τον ξεχωρίζει, εκφράζεται σε επίπεδο πολιτικής ζωής με το σύνθημα: «Η Κοινωνία αποφασίζει, η Πολιτική συνθέτει και υλοποιεί της αποφάσεις της Κοινωνίας και η Οικονομία έχει ως στόχο την κοινωνική ευημερία και την ανάπτυξη». Στον Αυτορρυθμιζόμενο Κοινοτισμό του Σύγχρονου Πατριωτισμού η πολιτική είναι η εγγύηση για την ισορροπία, για τη συμμετοχή, για την αλληλεγγύη, για τη συλλογικότητα της κοινωνίας. Χωρίς τη μεσολάβηση της πολιτικής και των θεσμών της Δημοκρατίας, η κοινωνία γίνεται μια άγρια ζούγκλα. Οι πολίτες ξεχνούν τις συλλογικές ευθύνες. Οι άνθρωποι αγριεύουν και ξεχνούν τους διπλανούς τους, οι άλλοι πια δεν είναι οι συνάνθρωποι τους, αλλά οι εχθροί τους. Στον Αυτορρυθμιζόμενο Κοινοτισμό του Σύγχρονου Πατριωτισμού η πολιτική ξαναβρίσκει τη χαμένη αθωότητα, τη χαμένη τιμή και τη χαμένη έμπνευση του λόγου της, των προτάσεων και των ουτοπιών της. Ξαναβρίσκει την αυθεντική σχέση με τις ανάγκες και τις επιθυμίες των πολιτών. Ξαναβρίσκει την αντίληψη που δίνει την ίδια σημασία στη νομιμότητα και στη διαφάνεια των μέσων που χρησιμοποιεί με το περιεχόμενο των στόχων που επιδιώκει. Ο Αυτορρυθμιζόμενος Κοινοτισμός του Σύγχρονου Πατριωτισμού βασίζεται στην Παιδεία και στον Πολιτισμό, στον πλούτο, την ιδιαιτερότητα και την παγκοσμιότητα της ελληνικής γλώσσας, στον ουμανιστικό χαρακτήρα της κληρονομιάς μας, στην διάχυτη επίδραση και επιρροή του ελληνικού πνεύματος έξω από τα σύνορα μας, στην ποικιλία και στην πολυμορφία των αξιών που συνθέτουν την πολιτιστική μας ταυτότητα, στο πολύτιμο κεφάλαιο της γνώσης που διαθέτουν οι απανταχού Έλληνες και πάνω από όλα στην ιστορική μας διαδρομή.

Με τον Αυτορρυθμιζόμενο Κοινοτισμό του Σύγχρονου Πατριωτισμού καθιστούμε τον άνθρωπο ξανά κύριο του εαυτού του και πραγματικό υποκείμενο της ιστορίας. Αποτρέπουμε την περιθωριοποίηση του πολίτη και αποτρέπουμε την υποταγή του σε μια ελάχιστη κατεστημένη μειοψηφία συμφερόντων, που συγκεντρώνει την οικονομική και πολιτική δύναμη στα χέρια της. Κατορθώνουμε να προχωρήσουμε σε μια προσπάθεια που δεν έχει ως στόχο μια καλύτερη διαχείριση του κόσμου της παρακμής, ούτε μια παραταξιακή κατάληψη του κράτους, αλλά σε μια προσπάθεια που θέλει να ανοίξει και να σφραγίσει ένα νέο ιστορικό κεφάλαιο για τον τόπο. Κατορθώνουμε την πλήρη διαφάνεια πράξεων και επιλογών, με κοινωνικό έλεγχο σε κάθε τομέα της διαχείρισης των δημοσίων πραγμάτων, με σεβασμό στους θεσμούς και στην αυτονομία τους, με αποκέντρωση των αποφάσεων σε όλους τους τομείς. Κατορθώνουμε έναν δημοκρατικό τρόπο εναλλακτικής διακυβέρνησης, ο οποίος θωρακίζει τη Δημοκρατία και διασφαλίζει τη λαϊκή συμμετοχή, που διευρύνει την κοινωνική συναίνεση στις μεγάλες επιλογές, που αναβαθμίζει το κύρος των θεσμών και την εμπιστοσύνη των πολιτών προς αυτούς. Κατορθώνουμε μια εναλλακτική διακυβέρνηση που πάνω από όλα φέρνει τον κόσμο της εργασίας, της παραγωγής, του πνεύματος και της τέχνης, στο κέντρο των αποφάσεων και τις νέες γενιές στο προσκήνιο της Πολιτικής και της Ιστορίας.

Ο Ελληνικός λαός, ανεχόμενος τους ντόπιους και αλλοδαπούς ολιγάρχες, αυτοεγκλωβίστηκε σε ένα κράτος προτεκτοράτο. Το κοινωνικό σύνολο, έχοντας την αποκλειστική ευθύνη, χάρισε τη διακυβέρνηση της χώρας σε ανθρώπους ιδιοτελείς, οι οποίοι αναπαρήγαγαν το μοντέλο της επικυριαρχίας των κομματικών μηχανισμών. Βιώνουμε δύο μακροχρόνιες πλέον καταστάσεις. Από τη μία πλευρά η επιθετική οικονομική ύφεση και από την άλλη η καλπάζουσα θεσμική κρίση. Ερμηνεύοντας τα δεδομένα καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως η κοινωνία βρίσκεται σε ένα σημείο διακλάδωσης και ότι το κενό πού υπάρχει στον εσωτερικό και στον εξωτερικό μας κόσμο, οφείλεται στις αλλαγές οπτικής που βιώνουμε. Βρισκόμαστε εντός μιας χαοτικής δίνης η οποία θα γεννήσει ένα νέο πολύπλοκο σύστημα. Το υπάρχον σύστημα βρίσκεται στα όριά του. Στην κοινωνία ήδη εμφανίστηκαν οι πρώτοι μετασχηματιστικοί πυρήνες, οι οποίοι ασκούν σύνθετη επίδραση μέσω ενός μη προβλέψιμου δικτύου το οποίο φαινομενικά υποχωρεί μπροστά στη δύναμη και στη βία των καταπιεστικών δομών, ωστόσο αναμένει υπομονετικά την κατάλληλη στιγμή, ώστε με μια απλή κίνηση να πλήξει τις διαχειριστικές δομές των εξουσιαστών. Εφόσον θέλουμε να επιβιώσουμε ως ανθρώπινες οντότητες είναι ανάγκη αφενός να αναστοχαστούμε κριτικά, τα ατομικά και συλλογικά μας λάθη και αφετέρου να απορρίψουμε το καθεστώς της φαυλοκρατίας, δίχως να ασχολούμαστε έτι περαιτέρω μαζί του. Είναι επιτακτική η ανάγκη να εργαστούμε μεθοδικά, ώστε να κυβερνήσουμε εμείς οι ίδιοι τους εαυτούς μας. Ακόμη και μέσα σε αυτές τις συνθήκες συνειδητοποιούμε ότι η ζωή μας είναι ένα δώρο ανεκτίμητης αξίας. Για τον λόγο αυτό έχουμε υποχρέωση απέναντι στον εαυτό μας να τη χαρούμε όντας οι ίδιοι δημιουργικοί. Δεν έχουμε το δικαίωμα να ανεχόμαστε τις άσχημες εξωτερικές συνθήκες που μας επιβάλλουν και ούτε να αυτοκτονούμε, επειδή κάποιοι θεωρούν ότι είμαστε ένας απρόσωπος αριθμός που πλέον δεν έχει αξία, διότι πτώχευσε το κράτος το οποίο κάποιες ακραίες μειοψηφίες με πατριαρχικά χαρακτηριστικά διακυβέρνησαν για χρόνια.

Ο άνθρωπος δικαιούται να σκέπτεται ελεύθερα και να αυτενεργεί. Η διακυβέρνηση της πατρίδας μας οφείλει να είναι υπόθεση όλων και όχι των λίγων, ακόμη είναι ανάγκη τα οφέλη της εναλλακτικής διακυβέρνησης να τα καρπωθούν όλοι και όχι οι λίγοι. Ο κοινωνικός χαρακτήρας του πολιτικού φορέα διασφαλίζει πως ο πολιτικός σκοπός είναι δημιούργημα προερχόμενο από την βάση της κοινωνίας και πραγματοποιείται από την ίδια. Πρωταρχικά επιβάλλεται η άρση των αποκλεισμών, των αδικιών και των καταπιέσεων που βιώνουν οι πολλοί και οι αδύναμοι από τους λίγους και από τους οικονομικά ισχυρούς. Αυτή η άλογη πραγματικότητα, προϊόν του παρόντος φαύλου οικονομικού μοντέλου με την έλευση του αυτορρυθμιζόμενου κοινοτισμού παύει να υφίσταται. Η καθολική απόρριψη των μοντέλων που προώθησε το δίκτυο της κομματοκρατίας με τους διαχειριστές της και η ολοκληρωτική αντικατάστασή τους, δια μέσου της πολιτικής σύγκρουσης, δεν νομιμοποιεί ενδεχόμενα λαϊκά δικαστήρια ή αντεκδικήσεις. Υπάρχει πλήρης διασφάλιση πως η κοινωνική ειρήνη θα επανέλθει μέσα από μια ανεξάρτητη δικαιοσύνη. Η ανεξάρτητη δικαιοσύνη είναι βασικός πυλώνας της εναλλακτικής διακυβέρνησης. Είναι βασική προϋπόθεση, ώστε ο λαός να ανακτήσει τα πολιτικά του δικαιώματα και τις πολιτικές υποχρεώσεις του. Η αξιοκρατία και η ισότητα όλων των πολιτών μεταξύ τους ανεξαρτήτως των διαφορετικοτήτων τους πρέπει να κατακτηθεί. Οι νέοι κανόνες, προϊόντα μιας καινούργιας κοινωνικής συμφωνίας θα συμβάλουν στη διαφύλαξη της κοινωνικής ειρήνης.

Η δημιουργία νέου συντάγματος, μέσω της συμμετοχής όλων των πολιτών, έχει διττό σκοπό. Αφενός παίζει καθοριστικό ρόλο στη σημασιοδότηση μιας νέας εποχής και αφετέρου συμβάλλει στην υλοποίηση του νέου κοινωνικού αφηγήματος. Έτσι για πρώτη φορά οι πολίτες αποφασίζουν μόνοι τους (αποφεύγοντας τους διαμεσολαβητές), για τον τρόπο με τον οποίο θα διευθετήσουν τις ζωές τους, χρησιμοποιώντας τα ωφέλιμα στοιχεία του παλαιού συντάγματος, απορρίπτοντας τα άδικα και καταχρηστικά του σημεία και προσθέτοντας πρωτότυπα και σύγχρονα στοιχεία. Με αυτή την επαναστατική πράξη καταπολεμάται η πολυδαίδαλη γραφειοκρατία και η καταστρεπτική διαφθορά, καταργείται η πολυνομία, και ενεργοποιούνται οι δημιουργικές δυνάμεις του τόπου.

Όραματιζόμαστε να ζήσουμε μια δημιουργική και ειρηνική ζωή τώρα και όχι μετά από δεκαετίες. Και αυτό προϋποθέτει την επίτευξη δύο επιμέρους στόχων. Ο πρώτος έχει να κάνει με την απόρριψη της ταυτότητάς του «υπηκόου των κομματαρχών» και με την ταυτόχρονη υιοθέτηση της ταυτότητας του «Πολίτη». Η αλλαγή της ταυτότητάς θα γίνει μέσω της επαναστατημένης συνείδησης. Ο δεύτερος στόχος είναι να δημιουργήσουμε το κυβερνητικό Εμείς, δηλαδή να κυβερνήσουμε εμείς τους εαυτούς μας. Και αυτό θα γίνει με «Σύγκρουση». Η κατάκτηση της εσωτερικής ελευθερίας μέσω της προσωπικής προσπάθειας, είναι αυτή που οδηγεί τον άνθρωπο στην απόκτηση της ταυτότητας του πολίτη. Ο πολίτης λοιπόν αίρει την χειραγώγηση που του επιβλήθηκε άνωθεν από τις απρόσωπες υπερεξουσίες κατανοώντας τη δύναμή του, δηλαδή την ελευθερία της βούλησης και του πράττειν. Έτσι έχει τη δυνατότητα να αλληλεπιδράσει με άλλους πολίτες. Το αποτέλεσμα αυτής της ισότιμης διάδρασης είναι η δημιουργία θεσμών οι οποίοι ανταποκρίνονται στις πραγματικές κοινωνικές ανάγκες και οι οποίοι δεν είναι εξωκοινωνικά ή μεταφυσικά κατασκευάσματα. Επιπρόσθετα ο πολίτης έχοντας εκτός από πολιτικές υποχρεώσεις και πολιτικά δικαιώματα εμπεδώνει τη δυνατότητα να αυτοεκπροσωπείται βουλευόμενος, δίχως να αναμένει σωτηρία από κάποιον «πολιτικό Θεό». Το σύνολο των πολιτών που συγκροτούν την κοινότητα-πολιτεία αποτελεί ένα σύνολο από αυτόνομους πολίτες και βρίσκεται σε κατάσταση συνεχούς ροής και ανοικτή στις δημοκρατικές διαδικασίες. Για να υπάρξει η συλλογικότητα χρειάζεται ο κάθε πολίτης να γνωρίζει τον τομέα στον οποίο είναι ικανός καθώς και τον τρόπο με τον οποίο η ατομική του φαντασία μετουσιώνεται σε πράξη. Μέσω της συνάθροισης των διαφορετικών ικανοτήτων είναι εφικτή η αυτοοργάνωση των πολιτών. Αυτή η συλλογική λειτουργία είναι η πεμπτουσία του αυτορρυθμιζόμενου κοινοτισμού. Οι αυτοοργανωμένες ομάδες πολιτών διαδίδουν το πολιτικό τους αφήγημα αρχικά στην πρώιμη πλειοψηφία και έπειτα στην ύστερη πλειοψηφία της κοινωνίας. Στη συνέχεια λαμβάνει χώρα η πολιτική σύγκρουση. Σε αυτή την πολιτική μάχη συγκρουόμαστε με την παρασιτική νοοτροπία αποδεικνύοντας πως η ιδεολογική της ηγεμονία έχει πλέον τελειώσει. Η επικράτηση της σύνθεσης των ιδεών, εξουδετερώνει τις εμφυτευμένες περιοριστικές αντιλήψεις, και προβάλλει μια νέα θεώρηση του κόσμου, ώστε να προχωρήσουμε στις αντικαταστάσεις των κακώς κειμένων. Το νικηφόρο αποτέλεσμα αναδεικνύει το κυβερνητικό «Εμείς», επαναφέρει στο προσκήνιο τη νοοτροπία της δημιουργικής εργατικότητας, εμφανίζει την ταυτότητα της πρωταγωνίστριας Ελλάδας και τέλος αναδύεται η νέα κοινωνία.

Η ενεργοποιημένη λαϊκή βάση είναι δημιουργός του αυτορρυθμιζόμενου κοινοτισμού. Αυτό το πολιτικό πρότυπο, ως προϊόν της κοινωνίας των πολιτών οδηγεί δια μέσου της σύνθεσης στο νέο κοινωνικό συμβόλαιο. Οι κυρίαρχες θέσεις που τον διέπουν είναι η αυτονομία με ευθύνη και η αποκέντρωση. Παράλληλα το νέο πρότυπο αίρει τον ψευδεπίγραφο διπολικό διαχωρισμό μεταξύ της ύλης και του πνεύματος. Η πνευματική παραγωγή είναι αρωγός της υλικής παραγωγής και όχι αντιμαχόμενες πραγματικότητες. Σκοπός αυτής της πολιτικής αυτορρύθμισης είναι η επαναφορά της πολιτικής σε όλους τους χώρους, τους τομείς και τους κλάδους της κοινωνικής οργάνωσης ως εξειδικευμένης δράσης και παρέμβασης. Με λίγα λόγια μας αποκαλύπτεται το πέρασμα από τον μύθο της άκαμπτης αντιπαράθεσης στο όραμα της δυναμικής συνέργειας. Η εμφάνιση της πολιτικής έκφρασης των πολιτών με ανοικτούς διαύλους συμμετοχής και αυτοκαθορισμού, σε συνύπαρξη με τις διαδικασίες αυτορρύθμισης συλλογικής μορφής πραγματώνουν την εναλλακτική οργάνωση της ζωής.

Στηριζόμαστε στις ιδέες του Ελληνισμού, υιοθετούμε τον σύγχρονο πατριωτισμό και χρησιμοποιούμε τον αυτορρυθμιζόμενο κοινοτισμό ως εργαλείο πραγμάτωσης του πολιτικού σκοπού μας. Ο Ελληνισμός είναι αναμφίβολα ένας από τους κεντρικούς πυλώνες του παγκόσμιου πολιτισμού. Η ιστορική του συνέχεια αποτυπώνεται στα πολιτισμικά δημιουργήματά του, καθώς και στην Ελληνική γλώσσα. Μέσω του δημιουργικού αναστοχασμού, της φιλοσοφικής επέκτασης και της μετουσίωσης των φυσικών – περιβαλλοντικών ερεισμάτων σε θεσμούς, δημιουργήθηκε το Ελληνικό πολιτικό κοσμοσύστημα, το οποίο διακρίνεται για την ανοικτότητά του και τον οικουμενικό του χαρακτήρα, ως εκ τούτου δεν περιορίζεται χρονικά και τοπικά. Η μελέτη αυτού του κοσμοσυστήματος και η κατανόησή του προσφέρει στον Έλληνα τη δυνατότητα της απελευθέρωσής του από πλείστα δεσμά. Η ερμηνεία του σύγχρονου κόσμου υπό το πρίσμα αυτό θεμελιώνει μια αναγεννησιακή προοπτική μέσα από τη δημιουργία ενός νέου πολιτισμικού «παραδείγματος».

Η καπηλεία της λέξης «πατρίδα» πρέπει να λάβει ένα τέλος. Η υιοθέτηση σωβινιστικών ιδεών οδήγησε τμήματα του ελληνικού λαού στο περιθώριο της πολιτικής, σε απολυταρχικά μορφώματα τα οποία πιστεύουν στη δικτατορία και νομιμοποιούν τη βία. Παράλληλα η εκμετάλλευση του θρησκευτικού φρονήματος των ανθρώπων από παραπολιτικές ομάδες, με στόχο την υποκλοπή των ψήφων τους, ανέδειξε φαινόμενα φονταμενταλισμού. Τα εκμεταλλευτήκαν λαθροπατριώτες και διέλυσαν την ομοιογένεια του πατριωτικού χώρου. Η αποφυγή της καπηλείας του πατριωτικού και θρησκευτικού συναισθήματος, καθώς και των συναισθημάτων του λαού, είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα περπατησιάς του σύγχρονου πατριωτισμού. Ο σύγχρονος πατριωτισμός στηρίζεται στην πολιτική οντολογία. Η επιδίωξη του είναι η διατήρηση της ελληνικής πολιτισμικής παράδοσης και η καλλιέργεια μιας νέας πατριωτικής συνείδησης, μέσω της ελληνικής γλώσσας. Το περιβάλλον εντός του οποίου αναπτύσσεται είναι η σύγχρονη διαλεκτική. Στην εποχή των ανοικτών συνόρων και της παγκοσμιοποίησης η παραγωγή σύγχρονων ελληνικών πολιτισμικών επιτευγμάτων και η εξαγωγή τους, αποτελεί την ρεαλιστική πρόταση για διέξοδο από την ηθική, κοινωνική και πολιτισμική παρακμή της χώρας μας.

Το πρόταγμα του σύγχρονου πατριωτισμού είναι η εγκαθίδρυση της κοινότητας των Πολιτών μέσω του αυτορρυθμιζόμενου κοινοτισμού. Η πολιτική θεολογία καθώς και τα προκατασκευασμένα ιδεολογήματα δεν έχουν θέση στον σύγχρονο πατριωτισμό. Ο σύγχρονος πατριωτισμός τοποθετεί τον άνθρωπο μέσα στο ιστορικό του συγκείμενο. Στη σύγχρονη πλουραλιστική πραγματικότητα με την λέξη «πατριώτης» δεν εννοείται αυτός ο οποίος ευλογεί τα επιτεύγματα των μακρινών προγόνων του, ούτε αυτός ο οποίος κατακρίνει και μισεί τα υπόλοιπα έθνη, δίχως ο ίδιος να έχει οτιδήποτε άξιο λόγου να επιδείξει στην διεθνή κοινότητα. Αντίθετα πατριώτης θεωρείται αυτός ο οποίος έχει απορρίψει την ναρκισσιστική εσωστρέφεια, έχει αναλάβει δράση για την επίτευξη κοινωφελών στόχων και μετασχηματίζει ο ίδιος την πραγματικότητά του. Ο αμοιβαίος σεβασμός μεταξύ των εθνών και η ειρηνική συνύπαρξή τους είναι βασικές θέσεις του σύγχρονου πατριωτισμού. Η ενσωμάτωση θετικών προτύπων από άλλους πολιτισμούς είναι θεμιτή παράλληλα με την προστασία και τη διαφύλαξη των παραδοσιακών ελληνικών αξιών της δημοκρατίας και της ελευθερίας. Ασπαζόμενος τον ελληνικό θεσμό της φιλοξενίας ο σύγχρονος πατριωτισμός απορρίπτει τις ξενοφοβικές ιδέες και στοχεύει στην εξάλειψη των ρατσιστικών φαινομένων. Με την έλευση του σύγχρονου πατριωτισμού αποδομείται αφενός η προπαγάνδα των σωβινιστικών – ναζιστικών κύκλων η οποία ερέθιζε επί πολλά έτη τα ανθρώπινα ένστικτα και η οποία παραχάραξε την ουσία του ελληνικού πολιτισμού και αφετέρου αποικοδομούνται τα κρυφά αναλυτικά προγράμματα των δικτύων των εθνομηδενιστών τα οποία προσπάθησαν με δόλιο τρόπο και με αντιεπιστημονικές μεθόδους να αναθεωρήσουν την ελληνική ιστορία στα πλαίσια ενός «μεταεθνικού» ψευδοαφηγήματος.

Η απελευθέρωσή μας από τις προκαταλήψεις, την προπαγάνδα και από τους «υπεραυτάρεσκους μύθους», καθώς και η κατάκτηση της ιδιότητας του πολίτη είναι δυνατόν να πραγματωθούν μέσω της ανάπτυξης της κριτικής ικανότητας και μέσω της κατάκτησης της ελληνικής γλώσσας. Η παιδεία θεμελιώνει την υγιή κοινωνία και την προστατεύει από τον εκφυλισμό. Το αποκεντρωμένο σύστημα παροχής παιδείας είναι αυτό που διασφαλίζει τις ίσες ευκαιρίες πρόσβασης για όλους. Συνδυάζει την ανθρωπιστική με την τεχνική παιδεία με στόχο την αναμόρφωση της κοινωνίας μέσω της δημιουργικής εργασίας. Σκοπεύει στην κατανόηση του κόσμου και στη δημιουργία ελεύθερων και αυτόνομων πολιτών οι οποίοι θεμελιώνουν και προωθούν τις δημοκρατικές διαδικασίες. Σε αυτές τις διαδικασίες δεσπόζοντα ρόλο παίζει η περιβαλλοντική αγωγή. Μέσω της ενίσχυσης της περιβαλλοντικής παιδείας ο πολίτης απομακρύνεται από τον αλόγιστο καταναλωτισμό και υιοθετεί τη περιβαλλοντική συνείδηση. Ο μετασχηματισμός των πολιτών από καταναλωτές σε δημιουργούς πραγματοποιείται με την είσοδο στο εκπαιδευτικό σύστημα μαθημάτων τα οποία συνδυάζουν τη θεωρία με την πράξη και στοχεύουν στην καλλιέργεια μιας νέας συλλογικής λογικής. Τα προγράμματα σπουδών της εναλλακτικής διακυβέρνησης επικεντρώνονται στην ανάπτυξη της φαντασίας του παιδιού, στην βελτίωση των διαπροσωπικών σχέσεων, στην διδασκαλία τρόπων ανάπτυξης της επιχειρηματικότητας και στη σταδιακή βελτίωση του τρόπου σκέψης. Η ανίχνευση των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών και δεξιοτήτων των μαθητών από τη πρωτοβάθμια εκπαίδευση και η καθοδήγησή τους σε πεδία όπου μπορούν να αναπτύξουν και να εξελίξουν τις ιδιαίτερες ικανότητές τους αποτελεί μονόδρομο.

Το ανθρώπινο κεφάλαιο που διαθέτει η Ελλάδα είναι η κινητήριος δύναμη της εναλλακτικής διακυβέρνησης. Το πολιτισμικό κεφάλαιο των σύγχρονων Ελλήνων είναι ανάγκη να αξιοποιηθεί από το Ελληνικό κράτος και όχι να χαρίζεται σε άλλα κράτη. Μέσω της συνδυασμένης δράσης των επιστημόνων, των επιχειρηματιών και του απόδημου Ελληνισμού κτίζεται το νέο παραγωγικό παράδειγμα. Η Συνέργεια για την Ελλάδα είναι ένα ισχυρό όπλο, είναι ο συνδυασμός από τη μια της εγγύτητας μεταξύ των αξιόλογων Πανεπιστημίων, των ερευνητικών Ιδρυμάτων καινοτομίας, των μεγάλων επιχειρήσεων, των νεοφυών επιχειρήσεων και των οικοσυστημάτων σύνδεσης και από την άλλη ένας πολιτισμικός πυρήνας ομάδων προσανατολισμού και ανάπτυξης κουλτούρας εκκίνησης επιχειρήσεων, στη βάση του «να είσαι μικρός, αλλά με μεγάλους στόχους». Το σύστημα παραγωγής της πλαστής πραγματικότητας στηρίχτηκε στην απομάκρυνση των ανθρώπων από τις πολιτικές διαδικασίες με αποτέλεσμα την παραχάραξη της έννοιας της πολιτικής και τον αφοπλισμό των πολιτών από το δυνατότερό τους όπλο που δεν είναι άλλο από την άμεση δράση. Η τοποθέτηση της πολιτικής πράξης στον πυρήνα της καθημερινότητάς μας μέσω της εθελοντικής μας εργασίας στον τομέα όπου είμαστε εξειδικευμένοι μας χειραφετεί και μας εισάγει στο δίκτυο της πολιτικής συνέργειας. Αντιλαμβανόμαστε την Πολιτική ως την μέθοδο μέσω της οποίας φτάνουμε στον στόχο μας, εφαρμόζοντας τις ιδέες και τις γνώσεις μας σε συνέργεια με τους συμπολίτες μας. Πολιτική για εμάς σημαίνει δημιουργία με στόχο την ευζωία μας. Δεν είναι μια λέξη κενού νοήματος ούτε εμπεριέχει μεταφυσικές ιδιότητες, αναφέρεται στο παρόν και στο πως θα ικανοποιήσουμε τις πνευματικές και υλικές ανάγκες μας.

Η εργασία είναι ο βασικός πυρήνας πραγμάτωσης της πολιτικής. Η αξιοπρέπεια, η ελευθερία και η δικαιοσύνη διασφαλίζονται μέσω της εργασίας. Για να επιβιώσει και να προοδεύσει μια δημοκρατική κοινωνία χρειάζεται όλοι οι πολίτες να έχουν εργασία. Ο άνθρωπος μέσω της εργασίας επιβιώνει και ολοκληρώνεται ως δημιουργός και ως πολίτης. Έτσι μπορεί να λειτουργήσει ισότιμα εντός του κοινωνικού συνόλου, απελευθερωμένος από τον φόβο της εξαθλίωσης. Η οικονομική ανεξαρτησία που παράγεται από την εργασία προωθεί την αυτοοργάνωση της ζωής, ωθεί τον άνθρωπο στην ενασχόλησή του με την εφαρμοσμένη πολιτική, τον απαλλάσσει από τεχνητούς περιορισμούς και πλάθει ασυμβίβαστους και αξιοπρεπείς χαρακτήρες. Η ζωή μας ξαναποκτά νόημα και η οικονομική ύφεση παύει, με την προϋπόθεση πως όλοι μας θα αποκτήσουμε αξιοπρεπείς εργασίες. Το δικαίωμα στην εργασία είναι ιερό και στο καινούργιο σύνταγμά επιβάλλεται να κατέχει κυρίαρχη θέση. Οι εργασιακοί κανόνες πρέπει να σέβονται και τον εργοδότη και τον εργαζόμενο και να μη διαχωρίζουν τον ιδιωτικό από τον δημόσιο τομέα. Οφείλουμε να αποφύγουμε το πισωγύρισμα στην φεουδαρχική κατάσταση πραγμάτων και τη συσσώρευση πλούτου στα χέρια των λίγων εις βάρος των πολλών. Ο αυτορρυθμιζόμενος κοινοτισμός συμβάλει στην πρόοδο τόσο της κοινωνικής δημοκρατίας όσο και της αποτελεσματικότητας των επιχειρήσεων. Είναι μοχλός αλλαγής των εργασιακών σχέσεων, διότι εισάγει τη νοοτροπία της από κοινού προσπάθειας για την επίτευξη κοινών στόχων από τους εργοδότες και από τους εργαζόμενους μαζί, τόσο στους κόλπους των επιχειρήσεων όσο και στον ευρύτερο κοινωνικό περίγυρο. Με τον αυτορρυθμιζόμενο κοινοτισμό χιλιάδες διαπραγματεύσεις θα βρεθούν σε εξέλιξη. Επομένως δεν θα λυθούν μόνο προβλήματα μισθών, αλλά και προβλήματα χρόνου και οργάνωσης της εργασίας, προβλήματα εξειδίκευσης και κατάρτισης, προβλήματα σταδιοδρομιών, προβλήματα διαχείρισης της ηλικιακής πυραμίδας και της υποδοχής των νέων στους τόπους εργασίας. Αναγκαίος είναι ο συνδυασμός θεσμοποιημένων, αλλά αυτόνομων σχέσεων των φορέων στην αγορά εργασίας. Έτσι οι εργαζόμενοι μετά από συλλογικές διαπραγματεύσεις με τους εργοδότες μπορούν να υποβάλλουν προτάσεις που έπειτα από νομοτεχνική επεξεργασία ψηφίζονται και γίνονται νόμος. Οι νέοι εργασιακοί θεσμοί είναι ανάγκη να προσβλέπουν σε πολιτική μισθών που στοχεύει σε ίση αμοιβή για ίση εργασία και μικρές μισθολογικές διαφορές μεταξύ των ομάδων των εργαζομένων. Αποδοχές που εξαρτώνται από τα χαρακτηριστικά της εργασίας και όχι της κερδοφορίας. Με αυτόν τον τρόπο κατορθώνεται η εξισορρόπηση των ανισοτήτων μεταξύ μισθωτών ιδιωτικού και δημόσιου τομέα.

Ο ατομικισμός που επιβάλλεται από τις απρόσωπες αγορές, η επίθεση στο κράτος πρόνοιας σε συνδυασμό με την παράνομη μεταβίβαση της διαχείρισης της οικονομίας σε μια ολιγομελή τάξη που δρα ανάμεσα στα μονοπώλια και στα καρτέλ και στο δήθεν πολιτικό προσωπικό, προκάλεσε την οικονομική ασφυξία την οποία βιώνουμε. Με κάθε κόστος αποτρέπουμε τον μερικό οικονομικό προστατευτισμό κάποιων μικρών τμημάτων της κοινωνίας και την οικονομική εξόντωση της παραγωγικής πλειοψηφίας. Επιπρόσθετα επιβάλλονται κανόνες και όρια λειτουργίας της αγοράς. Η πολιτική καθορίζει τις οικονομικές σχέσεις και τον καταμερισμό της εργασίας και η οικονομία είναι εργαλείο για την επίτευξη των πολιτικών στόχων. Η ροή του χρήματος οφείλει να είναι συνεχής και να έχει πολλές κατευθύνσεις δίχως περιορισμούς, ούτως ώστε ο πλούτος που παράγεται να επιστρέφει με τη μορφή κοινωνικού μερίσματος στην κοινωνία από την οποία παράχθηκε. Επομένως η επιστροφή της διαχείρισης της οικονομίας στην πολιτική είναι το Α και το Ω, ώστε η κοινωνία να απολαύσει ξανά τον πλούτο που παράγει. Το κοινωνικό – οικονομικό μοντέλο που προκρίνουμε στηρίζεται στην παραγωγικότητα με αναπτυξιακή προοπτική και κοινωνική δικαιοσύνη. Παράλληλα προωθεί την ισότιμη συνεργασία μεταξύ ιδιωτικού και δημοσίου τομέα και την επιβολή ιδιωτικοοικονομικών κριτηρίων στις κρατικές επιχειρήσεις. Επίσης το κράτος υποχρεώνεται να θέτει κοινούς για όλους κανόνες και να προστατεύει όλους τους πολίτες, δίχως να περιορίζει τον ελεύθερο ανταγωνισμό και χωρίς να υιοθετεί τον οικονομικό απομονωτισμό από το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα. Απαραίτητη προϋπόθεση για την επιτυχία, είναι η κατοχύρωση της ελεύθερης πρόσβασης στην πληροφόρηση και στις επικοινωνίες.

Η δυνατότητα συμμετοχής στη διαμόρφωση των θεσμών και η δυνατότητα συναπόφασης εντός των τοπικών κοινοτήτων απελευθερώνει τον πολίτη από εξαναγκασμούς και τον καθιστά υπεύθυνο για τις πολιτικές του πράξεις, οι οποίες έχουν αντίκτυπο τόσο στην προσωπική του ζωή όσο και στο κοινωνικό του περιβάλλον. Η συλλογική δράση λοιπόν και η αυτονομία με ευθύνη είναι οι μετασχηματιστικές πράξεις των πολιτών για την κοινωνία τους. Αυτό είναι και το επαναστατικό πρόταγμα του αυτορρυθμιζόμενου κοινοτισμού. Δηλαδή η διανομή της διακυβέρνησης σε όλη την περιφέρεια που κατευθύνει τους πολίτες στην ενεργό πολιτική δράση με την εμπλοκή τους στον πολιτικό σχεδιασμό. Επομένως υπάρχει ανταπόκριση στις εξειδικευμένες τοπικές ανάγκες των διαφορετικών κοινοτήτων, η οποία αυξάνει την αποδοτικότητα των κρατικών μηχανισμών, την οικονομική αποτελεσματικότητα και προκαλεί μια ευρεία πολιτική συναίνεση και νομιμοποίηση. Συνεπώς οι αποφάσεις για τη διαβίωση και τη συμβίωση στον αυτορρυθμιζόμενο κοινοτισμό δεν λαμβάνονται με τον ίδιο τρόπο για όλες τις τοπικές κοινότητες από μια κάθετα ιεραρχημένη κεντρική εξουσία. Επίσης υπάρχει διαφοροποίηση στις μεθόδους λήψης των αποφάσεων και απαιτούνται διαφορετικές προσεγγίσεις ανάλογα με το είδος των προβλημάτων που ανακύπτουν. Μέσω της διαλεκτικής αντιμετώπισης των ζητημάτων, το κάθε άτομο μπορεί να επηρεάζει τις αποφάσεις κατ’ αναλογία ή στο βαθμό που και το ίδιο επηρεάζεται από αυτές. Η αντικατάσταση της παρασιτικής νοοτροπίας από τη δική μας εναλλακτική πολιτική θεώρηση αντιστοιχεί τις πραγματικές σημασίες των σημαινομένων με τα σημαίνοντα. Η άσκηση κυβερνητικής πολιτικής σχεδιάζεται και υλοποιείται από τη λαϊκή βάση για τη λαϊκή βάση. Επομένως η πολιτική κίνηση ξεκινώντας από τα κάτω διαχέεται οριζοντίως σε όλους τους πολίτες ενεργοποιώντας τις συμπράξεις ιδιωτικού και δημοσίου τομέα και εμβαθύνοντας τη δημοκρατία σύμφωνα με τις επιταγές της σύγχρονης εποχής. Προσβλέπουμε σε μια χειραφετητική διακυβέρνηση δίκαιη όπου όλοι οι πολίτες, όλοι οι άνθρωποι, αντιμετωπίζονται ως φορείς ίδιας αξιοπρέπειας και όπου ο καθένας είναι υποχρεωμένος να αντιμετωπίζει όλους τους άλλους ως πρόσωπα που έχουν το ίδιο μ’ αυτόν δικαίωμα να διαμορφώνουν τη ζωή τους ελεύθερα, σύμφωνα με τις ικανότητες και τις αξίες τους. Η εφαρμογή των πολιτικών και οικονομικών λειτουργιών σύμφωνα με τις αξίες μας, οδηγεί στη νομοθέτηση θεσμών ώστε: α) να γίνει υπέρβαση της οργανωτικής δομής που χαρακτηρίζει το κράτος και την κυβέρνηση, β) να μπορεί κάθε πολίτης και κάθε κοινότητα να καθορίζουν ελεύθερα και με οργανωτικό τρόπο τις πράξεις τους, γ) να εφαρμόζονται συλλογικά προγράμματα, δ) να επιλύονται αντιδικίες και παραβιάσεις της κοινωνικότητας. Η θεσμοθετημένη οριζόντια διοίκηση υποχρεώνει τα επίπεδα διοίκησης να συνυπάρχουν αρμονικά και παραγωγικά. Η πολιτεία έτσι είναι αναγκασμένη να ταυτίζεται με την κοινωνία όπως ακριβώς γινόταν κατά την κλασική περίοδο. Οι σχέσεις επικυριαρχίας δεν είναι συμφέρουσες για κανέναν στον ολοένα και περισσότερο ενοποιημένο κόσμο. Βασική προϋπόθεση για την επίτευξη αυτών των στόχων είναι η υιοθέτηση κουλτούρας καινοτομιών.

Με δεδομένο ότι το φυσικό περιβάλλον είναι η βάση πάνω στην οποία οργανώνεται το κοινωνικό περιβάλλον, δίνεται βαρύτητα στην περιβαλλοντική πολιτική. Ένας μείζων πολιτικός στόχος της εναλλακτικής διακυβέρνησης είναι η επίλυση των τοπικών περιβαλλοντικών προβλημάτων και η θεσμοθέτηση κανόνων προστασίας της φυσικής μας κληρονομιάς. Σήμερα κρίνεται αναγκαία η παύση της υπερεκμετάλλευσης των φυσικών πόρων που επέφερε ο υπερκαταναλωτισμός. Η κατά τόπους επίλυση του ενεργειακού προβλήματος σε συνδυασμό με την εγκαθίδρυση ενός νέου οικονομικού μοντέλου φιλικό προς το περιβάλλον είναι ζήτημα όχι μόνο εθνικό αλλά και παγκόσμιο. Η ισορροπημένη συνύπαρξη των ανθρώπων με τους άλλους ζωντανούς οργανισμούς των οικοσυστημάτων αποκαλύπτει και το επίπεδο πολιτισμού του ανθρώπου. Είναι υποκριτικό να ισχυρίζεται κάποιος πως είναι πολίτης τη στιγμή που δεν σέβεται το φυσικό περιβάλλον του. Η μόνη διαφορά μεταξύ των έμβιων οργανισμών με τον άνθρωπο είναι ο λόγος. Επομένως είναι στη διακριτική ευχέρεια του ανθρώπου να αποδείξει έμπρακτα πως σέβεται το οικοσύστημα που τον περιβάλλει. Η αρχή της αειφόρου ανάπτυξης είναι πυλώνας του αυτορρυθμιζόμενου κοινοτισμού. Η περίσκεψη για τα παγκόσμια οικολογικά προβλήματα με την παράλληλη προληπτική δράση σε τοπικό επίπεδο μπορεί να λειτουργήσει προς όφελος της οικονομίας. Κατά την χάραξη της οικονομικής πολιτικής χρειάζεται και περιβαλλοντικός σχεδιασμός. Ο φυσικός χώρος αποτελεί εθνικό πλούτο, ως εκ τούτου η διαχείρισή του οφείλει να είναι εναρμονισμένη με τους οικολογικούς περιορισμούς, καθώς και με τον προσδιορισμό δυνατοτήτων εναλλακτικής ανάπτυξης. Σημαντική είναι επίσης και η αποταύτιση της χωροταξίας από την πολεοδομία. Επιπλέον η νέα αγροτική πολιτική επικεντρώνεται στις βιολογικές καλλιέργειες.

Το κοινωνικό κράτος είναι αρωγός των προσπαθειών της κοινωνίας για έναν καλύτερο κόσμο και όχι ένα θηρίο το οποίο θυσιάζει τα ίδια του τα παιδιά προς όφελος κάποιων επίλεκτων μειοψηφικών τμημάτων της κοινωνίας. Περιβάλλει το έθνος οργανώνοντάς το θεσμικά. Το κράτος ως δημιούργημα της κοινωνίας είναι το όχημα για την πραγμάτωση των στόχων της και το στήριγμά της. Οι αυτόνομοι πολίτες έχουν το δικαίωμα να μετασχηματίζουν την κοινωνία και το κράτος τους. Το κράτος τότε γίνεται αντιληπτό ως ο μοχλός ανάπτυξης της συνεργατικής επιχειρηματικότητας και των επιστημονικών καινοτομιών. Το κράτος όμως ως οντότητα επηρεάζεται και από τις διακρατικές σχέσεις του με τα υπόλοιπα κράτη. Ως εκ τούτου η γνώση της γεωπολιτικής θέσης της χώρας, καθώς και των παγκόσμιων οργανισμών εντός των οποίων είναι ενταγμένη, καθορίζουν το πλαίσιο των πολιτικών και διπλωματικών πρακτικών που θα ακολουθηθούν.

Ο σύγχρονος κόσμος διακρίνεται για τη διάχυση της πολιτικής δύναμης σε περισσότερα από δύο παγκόσμια ηγεμονικά κέντρα. Έτσι σχηματίστηκε η πολυπολικότητα, δηλαδή μια εναλλακτική δυναμική ισορροπία από την χαοτική κατάσταση των προηγούμενων ετών. Οι παραδοσιακές σχέσεις μεταξύ κέντρου και περιφέρειας αναπροσαρμόστηκαν και εξελίχτηκαν, δημιουργώντας νέα πολύπλοκα δίκτυα. Επομένως εντός της επόμενης δεκαετίας θα έχουμε καινούργιους πολιτικούς πόλους διαχείρισης της παγκόσμιας οικονομίας. Η Ελλάδα όντας πυρηνικό μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης οφείλει αφενός να αξιοποιήσει τα οφέλη αυτού του συνασπισμού και αφετέρου να εργασθεί προς την κατεύθυνση της πολιτικής Ευρωπαϊκής Ενοποίησης. Παράλληλα έχει χρέος να αγωνιστεί και για την άρση των ανισοτήτων μεταξύ Βορρά και Νότου και να επέμβει διορθωτικά στα αποδεδειγμένα λάθη. Αυτό προϋποθέτει ισχυρή πολιτική βούληση, για να διαμορφώσει νέες συμμαχίες και να χρησιμοποιήσει το επιστημονικό της προσωπικό το οποίο είναι διάσπαρτο στην Ε.Ε. για τη δημιουργία ενός μοχλού πίεσης στα κέντρα λήψης των αποφάσεων. Με αυτόν τον τρόπο θα αποκτήσει πρωταγωνιστικό ρόλο στα Ευρωπαϊκά τεκταινόμενα. Πιστεύουμε πως η δημιουργία ενός τρίτου πόλου παγκόσμιας εξισορρόπησης με επίκεντρο την Ε.Ε. και την ισότιμη συμμετοχή της Ρωσίας είναι απαραίτητη για την άρση των παγκόσμιων ανισοτήτων.

Εμείς που ασπαζόμαστε

τον Αυτορρυθμιζόμενο Κοινοτισμό

του Σύγχρονου Πατριωτισμού

είμαστε:

Δημοκράτες, γιατί πιστεύουμε ότι όλοι οι πολίτες μπορούν να σκέπτονται για να επιλέγουν, να κρίνουν και να αποφασίζουν δίχως καταναγκασμούς και αυταρχισμούς.

Αγωνιστές της Ελευθερίας, γιατί πιστεύουμε πως όλοι οι άνθρωποι γεννιόμαστε ίσοι και ελεύθεροι και γιατί θέλουμε όλοι οι πολίτες να έχουν ίσα δικαιώματα και ίσες ευκαιρίες.

Πατριώτες, γιατί θέλουμε τη συσπείρωση και την ενότητα του Ελληνισμού, την ενίσχυση της πολιτισμικής μας ταυτότητας, γιατί θέλουμε μια Ελλάδα κυρίαρχη, ακέραιη, ανεξάρτητη και δυνατή.

Σταυροφόροι της Ειρήνης και του Αφοπλισμού, γιατί οι άνθρωποι και οι λαοί μπορούν να διεκδικήσουν την πρόοδο και την ευημερία τους, μπορούν να δημιουργήσουν έναν καλύτερο κόσμο και μια καλύτερη ζωή, μόνο μέσα σε συνθήκες ασφάλειας και συνεργασίας χωρίς παραλογισμούς και βαρβαρότητες.

Στρατευμένοι Πολίτες, με ενδιαφέρον, ευθύνη και ευαισθησία για την οικολογική ισορροπία, για την προστασία του περιβάλλοντος και για την υπεράσπιση της ποιότητας ζωής.

Σύγχρονοι Πολίτες στις Ιδέες μας με Ανοιχτούς Διεθνείς Ορίζοντες, γιατί σκεφτόμαστε το παρόν και το μέλλον της κοινωνίας, του πολιτισμού, του πλανήτη, του ίδιου του ανθρώπου ως δημιουργού, κριτή, παραγωγού γνώσεων, ιδανικών και αγαθών.